Joanna Wnuk-Nazarowa

---

Życiorys

Joanna Wnuk-Nazarowa jest absolwentką Akademii Muzycznej w Krakowie, gdzie kształciła się w dziedzinie dyrygentury i kompozycji, zdobywając dyplom w 1974 roku pod okiem Krzysztofa Pendereckiego. W latach 1971-1972 uczestniczyła w mistrzowskich kursach dyrygenckich organizowanych przez Hansa Swarowsky’ego w Austrii. Jej pierwsze kroki zawodowe to współpraca z krakowskimi teatrami, takimi jak Teatr Ludowy w latach 1973-1974 i Teatr Stary w latach 1977-1978.

Wnuk-Nazarowa jest również autorką muzyki do wielu spektakli teatralnych oraz produkcji telewizyjnych, między innymi takich, które reżyserowali Kazimierz Kutz oraz Krzysztof Nazar. Po ukończeniu studiów zaczęła pracować na macierzystej uczelni, w 1974 roku obejmując wykłady w Zakładzie Analizy i Interpretacji Muzyki. Jednym z jej istotnych tematów badań naukowych była sylwetka kompozytora Zygmunta Koniecznego.

Jako dyrygent brała udział w renomowanych festiwalach, w tym w Warszawskiej Jesieni. W 1991 roku rozpoczęła pełnienie funkcji dyrektora naczelnego Filharmonii Krakowskiej, w ramach której zaangażowała się w odbudowę gmachu po tragicznych wydarzeniach z 11 grudnia 1991 roku. Dyrekcja tej instytucji trwała do 1997 roku.

W latach 1997-1999 pełniła mandat ministra kultury i sztuki w rządzie Jerzego Buzka z rekomendacji Unii Wolności. Następnie, od 2000 do 2018 roku, była dyrektorem naczelnym oraz programowym Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach. W tym czasie zrealizowała wiele projektów związanych z orkiestrą, takich jak „Maraton twórczości Góreckiego” oraz „Festiwal Górecki–Penderecki”, które miały na celu promowanie polskiej muzyki współczesnej.

W ramach swojego kierownictwa doprowadziła do budowy nowej siedziby orkiestry, która została uroczyście otwarta w 2014 roku. Wydarzenie to zostało docenione i uznane za „Wydarzenie Roku” przez kapitułę nagrody Koryfeusz Muzyki Polskiej w 2015 roku. Joanna Wnuk-Nazarowa jest również członkiem kapituły Nagrody im. Lecha Kaczyńskiego i weszła w skład Komitetu Wspierania Muzeum Historii Żydów Polskich Polin w Warszawie.

Odznaczenia i wyróżnienia

W 2023 roku, prezydent RPAndrzej Duda, uhonorował Joannę Wnuk-Nazarową nadaniem Orderu Orła Białego. To wyróżnienie jest dowodem uznania jej znamienitych zasług dla polskiej kultury oraz za wybitne osiągnięcia w działalności artystycznej i pedagogicznej. Joanna Wnuk-Nazarowa odznaczona została także za jej wkład w upowszechnianie dorobku rodzimej kultury muzycznej oraz aktywne wspieranie uczestnictwa w niej.

Warto dodać, że jej dorobek został doceniony poprzez przyznanie jej Krzyża Kawalerskiego (2011) oraz Krzyża Oficerskiego (2018) Orderu Odrodzenia Polski. W 2005 roku otrzymała także Złoty Krzyż Zasługi oraz Srebrny i Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jej zaangażowanie w kulturę doceniono również poprzez nadanie Odznaki „Zasłużony Działacz Kultury”, a także litewskiego Medalu Dariusa i Girėnasa oraz węgierskiego Złotego Krzyża Zasługi.

Dodatkowo, w 2021 roku, Joanna Wnuk-Nazarowa została wyróżniona tytułem honorowego obywatela Katowic, co jest kolejnym dowodem na jej znaczący wpływ i osiągnięcia w dziedzinie kultury.

Życie prywatne

Joanna Wnuk-Nazarowa była nie tylko osobą wpływową, ale również miała interesujące powiązania rodzinne. Była żoną Krzysztofa Nazara, co czyni ją częścią znanej rodziny. Dodatkowo, jesteśmy w stanie dostrzec jej relacje z Włodzimierzem Wnukiem, który jest jej ojcem.

Jej aktywność rodzinnych powiązań sięga jeszcze dalej, gdyż jest praprawnuczką brata Sabały, co dodaje jej biografii pewnego uroku.

Twórczość

Twórczość Joanny Wnuk-Nazarowej obejmuje wiele niezwykle interesujących i różnorodnych kompozycji, które pokazują jej wszechstronność jako kompozytorki. Poniżej znajduje się zestawienie wybranych dzieł:

• Głos miłego mego, pieśń na 3-głosowy chór żeński (1968),
• Wszech-kanon non-stop na dowolną liczbę instrumentów dętych (1970),
• D.Z.W.M na 13 wykonawców (1973),
• Oh, dr Jekyll, oh, Mr Hyde na obój, organy i organy elektryczne (1973),
• Lady Macbeth, pieśń na głos kobiecy oraz flet, klarnet, obój, fagot i perkusje (1974),
• Solution na czterech aktorów i perkusje (1974),
• Requiem II na sopran lub mezzosopran i wielką orkiestrę symfoniczną (1974),
• Kwadryptyk podwójnostroikowy na obój, rożek angielski, fagot i kontrafagot (1975),
• Precz?, utwór kwadrofoniczny (1980),
• Życie i miłość poety, 10 pieśni romantycznych na alt, baryton i fortepian (1981–1982),
• Lamento na obój i instrumenty smyczkowe (1983–1984),
• Morze Śródziemne, żegnaj. Próba rekonstrukcji na dwie gitary i orkiestrę (1986),
• Liedchen ohne Worte na harfę, klawesyn i fortepian (1994),
• Muzyka do spektaklu Operetka w reż. Krystyny Meissner na śpiewających aktorów i małą orkiestrę symfoniczną (1988),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnego Kolacja na 4 ręce w reż. Kazimierza Kutza (1990),
• Muzyka do spektaklu Król umiera, czyli ceremonie w reż. Krzysztofa Nazara (1991),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnego Mizantrop w reż. Krzysztofa Nazara (1993),
• Liedchen ohne Worte na harfę, klawesyn i fortepian (1994),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnego Sen srebrny Salomei w reż. Krzysztofa Nazara (1994),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnego Wujaszek Wania w reż. Kazimierza Kutza (1994),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnego Ziarno zroszone krwią w reż. Kazimierza Kutza (1994),
• Miniatury na kwartet smyczkowy (1995),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnego Urodziny w reż. Krzysztofa Nazara (1995),
• Muzyka do spektaklu Wesele w reż. Krzysztofa Nazara (1995),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnego Emigranci w reż. Kazimierza Kutza (1995),
• Muzyka do spektaklu telewizyjnego Antygona w Nowym Jorku w reż. Kazimierza Kutza (1995),
• Muzyka do spektaklu Kolacja na 4 ręce w reż. Krzysztofa Jasińskiego (1998),
• Muzyka do spektaklu Ryszard III w reż. Krzysztofa Nazara (2000),
• Psalmy przyszłości? na chór do słów Zygmunta Krasińskiego (2009),
• Planctus – pamięci 96-ciu na chór i zespół kameralny (2011),
• Se je chant – chace na sopran, flet i obój (2012),
• Scherzo na kwintet smyczkowy (2013),
• Psalm dobrej woli na chór do słów Zygmunta Krasińskiego (2015),
• Quintetto per archi – per Krzysztof Penderecki (2018),
• Preludē et Grande Fugue „La Catastrophe” na wielką orkiestrę symfoniczną, sopran chłopięcy i harfę haczykową (2019),
• Słuchaj, Neronie! na alt i wielką orkiestrę symfoniczną (2020),
• Il tempo passa, passacaglia na wielką orkiestrę symfoniczną (2020),
• Wanda, opera na solistów, chór mieszany, chór dziecięcy, balet i orkiestrę symfoniczną (2021),
• Dziewczyna, pieśń na chór mieszany do słów Bolesława Leśmiana (2022),
• Nie odwracaj się, dyptyk: Orfeusz i Eurydyka, Lot i żona Lota na 2 flety solo i orkiestrę kameralną (2022),
• Quintetto per archi II – Krzysztof Penderecki in memoriam (2023),
• Siedem grzechów głównych, suita tragikomiczna na wielką orkiestrę symfoniczną (2024).

---

Oceń: Joanna Wnuk-Nazarowa

---